Here again by popular demand.

Da da da dammm, Óskalistinn 2009!!!!
Anna:

Jólaeldhúsgardínur eftir Bjarna Jónsson
Kökudisk á fæti
Rauðan hördúk
Fötfötfötfötföt
Múmínstell
Úlpu
Förðunarpensla
Sængurver á sængina okkar, 120x140.

Bækur:
Húsið á bangsahorni (Nýja Bangsímonbókin)
Í húsi afa míns
Yfir hafið og í steininn
Ísland í aldanna rás
Heimkoman
Vigdís
Árin sem engin man
Hvað á ég að gefa barninu mínu að borða
Mataræði ungbarna fyrstu árin

Prjónum saman (DVD)
Fangvaktin


Hildur Inga:

Föt í stærð 74 og upp, aðalega upp.
Skemmtilegt dót sem gerir eitthvað, Hildur er komin með leið á öllu dótinu sínu fyrir löngu, enda búin að smakka oft, oft á því.
Múmínálfabókastoðir.

Hákon:
Tíglapeysu
Kanilkvörn
Pizzahníf

Ath þessi listi er aðalega hugsaður fyrir afa og ömmur hvort sem er til jóla eða afmælis, enda nánast bara þau sem lesa þetta (og báðu um hann). Auk þess verðum við í DK um jólin og gerum því ekki ráð fyrir jólagjöfum þetta árið.

Að lokum...




Glaðasta barnið í Kaupmannahöfn.

Bras og þras á Caprivej!

Á Caprivej hefur öllu verið snúið á hvolf. Stofan er orðin að svefnherbergi og svefnherbergið er orðið stofa. Hildur hefur fengið sinn stað í íbúðinni og það er komið nýtt gólf á íbúðina. Skiljanlega er allt í rúst og næsta skref verður að koma öllu á nýja staði áður en gestahrynan ógurlega hefst.

Hildur getur ekki alveg ákveðið hvort þetta er óskaplega spennandi eða skelfilega ógnvekjandi. Annarsvegar er ótrúlega margt spennandi í seilingarfjarlægð, þá á ég náttúrulega við snúrur, sagir og hamarinn góða. Vandamálið er að það má ekki leika með þetta og er alltaf rifið af henni rétt í þann mund sem hún er að stinga viðkomandi hlut upp í sig. Hinsvegar koma stundum ógurleg læti og foreldrar hennar hafa ekkert rosalega mikin tíma til að leika við hana og dótið hennar er orðið alveg ógeðslega leiðinlegt, enda er hún búin að vera að leika með það í 6 mánuði.
Hildur Inga er s.s orðin 6 mánaða. Hún er farin að sitja alveg sjálf, getur m.a sest upp af gólfinu hjálparlaust, og byrjuð að reyna að skríða. Það fer nefnilega alveg viðbjóðslega í taugarnar á henni að komast ekki áfram. Hún er búin að prófa að toga sig á hnén af maganum, og dilla sér fram og aftur. Það virkaði ekki, svo nú stendur hún á höndum og fótum og reynir að hoppa áfram. Yfirleitt lendir hún á andlitinu og fer að gráta.
Hildur er líka búin að læra að klappa og skella í góm, og gerir bæði í gríð og erg. Merkilegast er þó að hún er farin að borða mat og henni finnst það æði. Hún tekur við öllu þó henni finnist það mis gott. Það sem henni finnst lang best núna er líka það síðasta sem hún smakkaði. Hún fékk nefnilega nautakjötsbita til að jappla á í gær og ætlaði ekki að vilja sleppa honum. Pabbi hennar er mjög stoltur af því.
Stelpan okkar er yfirleitt alltaf kát og glöð, dugleg að leika sér og unir sér vel í einverunni í Danmörku. Reyndar er að koma upp í henni einhver frekja, sem við vonum að sé eðlilegur hluti af þroskanum en ekki eitthvað sem við munum glíma við næstu tuttugu árin. Hún vill endilega borða sjálf og kvartar hástöfum ef hún fær ekki skeið í hendina (reyndar getur hún stungið skeiðinni með mat upp í sig). Hún verður líka voðalega sár ef við skiljum ekki hvað hana vantar og gerum ekki eins og hún vill.